The curse witch &little dogs.[going on to RW]

-อนึ่งนี้คือที่รีไรท์ใหม่เน้อ นิสัยตัวละครอาจจะแปลไปบ้าง แต่เพื่อความเสถียรทางลักษณะเด้อ-

----------******----------

ณ กลางป่าอันมืดมิด มีหญิงสาวกับแมวอยู่ตัวหนึ่งเดินคู่กันไปตามถนนลูกรังเส้นเล็ก ๆ ที่อยู่ในป่านั้น ทั้งสองเดินด้วยกันอย่างสงบ ไม่มีความหวาดกลัวต่อความมืดหรือสิ่งใด ๆ อย่างที่ปุถุชนคนทั่วไปเป็นกัน ทันใดนั้นเองเจ้าแมวที่เดินคู่กับหญิงสาวก็ได้เริ่มประโยคสนทนาท่ามกลางความมืดว่า

"นายหญิงข้าได้กลิ่นของไลแคน แบบเด็ก ๆอ่อน ๆ อยู่ไม่ไกลจากที่นี่" เจ้าแมวว่าพลางฟุดฟิดตามกลิ่นไปด้วย

"หืม~ แล้วมันทำไมเหรออีวาน?" หญิงสาวหยุดเดิน

"ท่านไม่ไปดูหน่อยเหรอ?"

"อืมม~"

"ข้าอยากเห็น นะ? ไปเป็นเพื่อนข้าหน่อย นะนายหญิง"

"เอาเถอะ ตอนนี้ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร"

"ข้ารักท่านที่สุดเลย~"

"เอ้า นำทางไปสิ"

"ขอรับ!"

แล้วแมวอ้วนก็นำทางหญิงสาวไป ออกจากถนนลูกรังเล็ก ๆ ไปข้างทางที่เป็นป่ารกทึบ ลัดเลาะผ่านเหล่าต้นไม้ที่สูงใหญ่ที่ขึ้นกันอย่างเบียดเสียด เดินไปเรื่อย ๆ จนทะลุออกมาสู่เนินกว้างแห่งหนึ่ง และเนินนั้นมีต้นโอ๊กสูงเด่นเป็นจุดรวมสายตา ซึ่งต้นโอ๊กต้นนี้นั้นเป็นต้นไม้ใหญ่ต้นเดียว ณ เนินแห่งนี้ ทั้งยังเป็นจุดที่สูงที่สุดของเนินด้วย

พอรู้ว่าจุดสูงสุดของเนินโล่งนั้นอยู่ที่ใดแล้ว หญิงสาวกับเจ้าแมวเดินก็หมายจะไปที่ต้นโอ๊กนั้นเมื่อเดินไปหญิงสาวก็สังเกตสิ่งต่าง ๆ โดยรอบไปด้วย

เจ้าเเมววิ่งนำหน้าหญิงสาวไป ผ่านต้นหญ้าที่ขึ้นเเบบโปร่ง ๆ สูงประมาณหน้าแข้ง จนไปถึงต้นโอ๊ก แล้วค่อยเดินหาต้นกำเนิดของกลิ่นอ่อน ๆ นั้น จนพบเข้ากับตะกร้าสานใบหนึ่ง เจ้าแมวรีบวิ่งเข้าไปที่ตะกร้านั้นทันที

ฝ่ายหญิงสาวที่ตามมาทีหลัง พอมองหาเจ้าแมวเจอแล้วจึงเดินเข้าไปหา และกล่าวออกมาว่า

"ไลแคนทารกสินะ? น่าสงสารซะจริง ดูท่าว่าคงโดนทิ้งตั้งแต่ตายังไม่ทันลืมเลยละสิ"

หญิงสาวพิจารณาสิ่งที่อยู่ในตะกร้านั้น ซึ่งเป็นไลแคนทารกตนหนึ่ง ขนน่าจะสีดำ ตายังปิดอยู่ นอนส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ และนอนสงบเสงี่ยมในห่อผ้าสีม่วงซึ่งอยู่ในตะกร้าอีกทีหนึ่ง

"อืมม นายหญิง ข้าอยากพาเขากลับไปกับเราด้วย ได้ไหมขอรับ?" เจ้าแมวเอาเท้าหน้าของตนแตะขอบตะกร้าไว้

"รู้สึกคำขอนี้จะมาเกินไปนะ เจ้าอ้วน อย่าลืมสิบ้านเราไม่ได้กว้างขนาดนั้น" หญิงสาวย่อตัวลง พลางจองมองไปที่ไลแคนทารกสลับกับหน้าแมว ๆ ของอีวาน

"ดูท่านพูดเข้าสินายหญิง ถึงท่านจะบอกว่าเช่นนั้นก็เถอะแต่ลึก ๆ ท่านก็จะทำตามที่ข้าขออยู่ดีใช่รึเปล่า?" อีวานเอาเท้าหน้าลง แล้วเดินเข้าไปคลอเคลียนายสาวของตน

"ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ? หืมมอีวาน?"

"ก็เพราะว่าท่านใจดีไงละ"

"นั้นมันเจ้ารึเปล่า ข้าน่ะนะไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอก เจ้าก็รู้"

"เหอะ ปากแข็งซะจริงนะนายหญิง ช่างเถอะ แล้วท่านจะเอาเขากลับไปด้วยไหม? แน่นอนว่าข้าจะช่วยท่านเลี้ยงเขาด้วย นะเอาเขากลับไปด้วยกันเถอะ"

"ปากเจ้าก็พูดได้ เมื่อวันก่อนเจ้ายังทำจานเเตกอยู่เลยนิ ใบนั้นแพงด้วยรู้ไหม แล้วข้าก็ยังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย อีวาน" แล้วเจ้าแมวหัวเราะแห้ง

"เอาน่านายหญิง ข้าจะพยายาม ข้าจะเปลี่ยนแปลงตนเอง ข้าสัญญา เอาเขากลับไปด้วยเถอะ นะ นะ น้า~" อีวานออดอ้อนใส่นายสาวของตน

"ทำไมเจ้าต้องพยายามเพื่อเด็กคนนี้ด้วยนะ เจ้าก็ไม่ได้รู้จักเขาเเท้ ๆ "

"เพราะเขาเหมือนข้าไงละ ถูกทิ้ง ไม่มีใครใยดีจนกระทั่งข้าเจอกับท่าน โลกของข้าก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่ข้าตนเดียว อีกสองตนนั้นก็เหมือนกัน พวกเราต่างถูกท่านช่วยไว้ ข้าก็อยากให้เขาถูกท่านช่วยไว้เหมือนกัน"

"แหม่ เจ้าอ้วนของข้า เจ้าน่าจะช่วยเขาไว้มากกว่านะ หึ เอาละเห็นแก่เจ้าที่พูดซะยาวยืดข้าจะพาเขากลับบ้านด้วยก็ได้"

"ข้ารักท่าน!!"

"ทำตามที่พูดด้วยละ ถ้าเบี้ยวละก็ข้าโยนเด็กนี่ทิ้งเเน่"

"ท่านไม่ทำหรอก~"

"มั่นใจซะเหลือเกินนะ"

"ข้าอีวาน! ท่านคิดว่าข้าอยู่กับท่านมาเท่าใดกัน! ข้ารู้ทุกอย่างของท่านหมดแหละ!"

'อืมม รู้สึกหมั่นไส้ความมั่นนั้นนิด ๆ เเฮะ'

"เน่~ อีวานแข่งกัน ใครถึงบ้านก่อนชนะ 3 2 1 ไปละ"

อย่างรวดเร็วหญิงสาวก็ได้ทิ้งแมวของเธอซะแล้ว

"เอ๊ะ! เดี๋ยว ๆ !! นายหญิงข้าไม่พร้อมม!!"

และเจ้าแมวที่ตกใจก็ออกวิ่งตามเธอไป ทั้งสองวิ่งไล่กันอยู่แบบนั้น ณ กลางป่าที่มืดมิด จนกระทั่งทั้งสองถึงที่หมายอันคือบ้านที่